«Մեզ վրա կբարկանան ու կասեն` Դուք վախներդ լրի՛վ եք կորցրել:

մենք այն թողել ենք Օմարի գագաթին, – կպատասխանենք մենք»:

Հենց այս տողերով է սկսվում նկարիչ Դավիթ  Շահվերդյանի  «Սերժանտ Շահվերդյանի օրագրերը» անդրանիկ գիրքը, որը նվիրված է Հայոց բանակի կազմավորման 25-ամյակին: Հեղինակը, որը ծառայության տարիների ընթացքում հիմնել եւ խմբագրել է «Օմարի Արծիվ» ամսաթերթը, գրքում զետեղել է իր ծառայության տարիների տպավորություններն ու մտածումները, որոնք ընթերցելիս յուրաքանչյուր զինվոր կգտնի իր համար հոգեհարազատ դրվագներ ու ծանոթ հերոսներ:

Գրքի շնորհանդեսը մեկտեղվեց հեղինակի խորհրդանշական նկարների անհատական ցուցադրության հետ, որի ընթացքին հետեւել է «Իրավունքն» ու մանրամասներ պարզել ինչպես հեղինակի անձի, այնպես էլ ստեղծագործական գործունեության մասին:

«ԱՅՍ ԳԻՐՔԸ ՀՈԳՈՒ ԵՎ ԶԳԱՑԱԾԻ ՄԱՍԻՆ Է»

«Դավիթը հայրենասեր, կիրթ, բանիմաց, կարգապահ, զգացմունքային զինվոր է եղել, որին առանձնացրել եմ մյուս զինվորներից իր մշակույթի հանդեպ ունեցած սիրով, գեղարվեստական մտածողությամբ», – մեզ հետ զրույցում նշեց սերժանտ Դ. Շահվերդյանի մարդկոցի հրամանատար ԱՐՄԵՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԸ  եւ մանրամասնեց. «Միասին դիրքեր բարձրանալ-իջնելիս ենք շփվել եւ  մտերմացել: Դավիթը բանակում էլ էր ստեղծագործում` մակետներ էր սարքում, հոդվածներ գրում, որոնք լույս էին տեսնում «Օմարի Արծիվ» ամսաթերթում»: Անդրադառնալով լույս տեսած գրքին` պարոն հրամանատարն ընդգծեց. «Մեր եւ մեր սերունդների համար է այս գիրքը, որ  կարդան եւ ճանաչեն մեր բանակը, մեր զինվորին, մեր սահմանները: Գիրքը միանշանակ ավելի շատ տեղեկատվություն է տալիս ծառայության ներքին կարգուկանոնի, միջանձնային հարաբերությունների, դժվարությունների մասին, քան այստեղից-այնտեղից լսած լուրերը: Վերջիվերջո, այս գիրքը հոգու եւ զգացածի մասին է»:

«ՀԵՂԻՆԱԿԸ ՀԱՅ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ԳՈՒՆԱՎՈՐՄԱՆ ՀՈՒՆԻ ՄԵՋ ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼ Է ՄԵԶ ՀԱՄԱՐ ՉԱՓԱԶԱՆՑ ԿԱՐԵՎՈՐ ԱՅՍ ԺԱՆՐԸ»

Իսկ քաղաքական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր ԼԵՎՈՆ ՇԻՐԻՆՅԱՆԸ նկատեց. «Ովքեր կկարդան գիրքը, կտեսնեն, թե ինչքան անկեղծ է Օմարի արծիվը իր զգացմունքներում` հայրենի հողի նկատմամբ եւ ընկերների նվիրումի մեջ: Շնորհավորում եմ Դավիթին եւ ցանկանում, որ նման անկեղծ խոսքը շարունակական լինի, որովհետեւ այսօր միգուցե գիրքը թվում է` շարքային եւ սովորական մի բան, բայց վաղը այն կդառնա պատմություն, հուշագրություն, իսկ պատմաբանների  համար չափազանց կարեւոր հարցեր ճշտելու, քաղաքագետների համար ժողովրդի սեփական հոգեբանությունը հասկանալու կարեւոր նյութ»: Քաղաքագետը նաեւ համեմատական անցկացրեց. «Մեր հեղափոխական գրականությունը շատ հարուստ է նման գործերով: Կցանկանայի հիշեցնել հայ ֆիդայական շարժման գլուխգործոցը՝ Ռուբեն Տեր-Մինասյանի «Հայ յեղափոխականի մը յիշատակները» գիրքը, որը 7 հատորով նաեւ 1990 թվականին վերահրատարակվեց Հայաստանում: Մենք 7 հատորը տալիս էինք  որեւէ հայ երիտասարդի (գյուղից կամ քաղաքից, կարեւոր չէ), նա մի գիշեր եթե կարդում էր, հաջորդ օրը Արցախում հրացանը ձեռքին կռվում էր: Իրականություն է, որեւէ չափազանցություն չկա, եւ սա ժանր է մեզ համար: «Սերժանտ Շահվերդյանի օրագրերը» գրքի հեղինակը հայ մշակույթի գունավորման հունի մեջ շարունակել է մեզ համար չափազանց կարեւոր այս ժանրը»: Եզրափակելով խոսքը` Լ. Շիրինյանն ասաց, որ գիրքը հրատարակելուց հետո այն այլեւս հեղինակինը չէ, այլ հանրության սեփականությանն է, իսկ այս գիրքը մեր բանակինն ու ժողովրդինն է:

«ԴԱՎԻԹԸ ԲԱՆԱԿԻՆ ԳԵՂԱԳԻՏԱԿԱՆ ՇՈՒՆՉ ՏՎՈՂՆ Է»

Դ. Շահվերդյանի ուսանողական ընկեր, մշակութաբան ԺՈՐԱ-ՀՐԱՉՅԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆՆ էլ հետեւյալը պատմեց. «Դավիթին ճանաչում եմ մի շատ հետաքրքիր դրվագից: Նա ստեղծարար միտք ունի ու մշտապես ուզում է ամեն ինչ անել` լուսապայծառ գալիքին հասնելու համար: Ու մի օր Մանկավարժական համալսարանի ակտիվ խմբով հավաքվեցինք եւ նրա կողմից առաջարկ եղավ մի կազմակերպություն հիմնելու, որը տարիների ընթացքում կզբաղվեր հայ մշակույթի պրոպագանդմամբ ու հայեցի պահպանմամբ: Մենք էլ մի քանի ընկերներով համապատասխան «դեկլրացիայով» շատ հետաքրքրի բան կազմակերպեցինք, բայց այն, կարծես թե, ուսանողական շրջանում մնաց, որովհետեւ հետո ամեն մեկը գնաց իր ճանապարհով: Սակայն, հիմա Դավիթը վերադարձել է բանակից, եւ այս հետաքրքիր խորհրդանիշերով ցուցահանդեսը դիտելիս՝ հասկանում եմ, որ ինքն իր նախկին գաղափարներին հարազատ է մնացել»: Մասնագիտական գնահատական տալով ցուցահանդեսին` Հակոբյանը հետեւյալը նշեց. «Այստեղ մեր բանակի ստորաբաժանումներին հատուկ հայկական ոգին է, որոնցով ստեղծված կոմպոզիցիաներն, ըստ իս, մեր բանակային սիմվոլիկայի պատմության մեջ կլինի 21-րդ դարի մեր նորագույն բանակի խորհրդանիշները:  Մենք այսօր ունենք անկախ պետականություն, հզոր բանակ, եւ Դավիթը բանակին գեղագիտական շունչ տվողն է, որովհետեւբանակը միայն ռազմական քայլերթ ու զինտեխնիկա չէ, այլ նաեւ բարոյական, հոգեբանական ազգային ամբողջական կառույց, որը պետք է առանձնանա իր խորհրդանիշներով: Օրինակ, Հին Հունական կամ հռոմեական լեգինոներն ամեն մեկն ուներ իր նշանը: Դավիթը միգուցե հենց այս մտայնություններով էլ ստեղծել է այս զինանշանները, որոնք  որոշակի ասելիք ունեն եւ առաջարկող նյութ Պաշտպանության նախարարությանը: Այն, իհարկե, ըստ իս, կքննվի, կմշակվի, կընդունվի կամ չի ընդունվի, բայց սա հարցի երկրորդ կողմն է, սակայն կարեւրոր է այն, որ հայ երիտասարդը  բանակի կողքին է եւ բանակի ներքին կյանքով ապրող: Նկարիչը մտնելով բանակի դարպասներից ներս` տեսել է, թե ինչն է պակաս ու ինչ օգուտ կարող է տալ: Չէ որ երկու տարի ծառայել հայրենիքին եւ միայն պետության, ժողովրդի առջեւ իր պարտքը տալն այլ բան է, ինչ-որ բան թողնելն` այլ: Ասում են՝ ունայնություն ունայնությանց, ուտել, խմել, քնել… , բայց կարեւոր է, թե ինչ կթողնես: Իսկ Դավիթն արդեն որոշ բաներ թողել է, թե ինչքանով մնայուն արժեքներ կլինեն դրանք, ժամանակը ցույց կտա»:

«ԴԱՎԻԹԸ ՁԵՎԱՎՈՐՈՒՄ Է ՄԻ ԿԱՐԵՎՈՐ ԳԱՂԱՓԱՐ` ԲԱՆԱԿԻՑ ՀԵՏՈ ՉԿՏՐՎԵԼ ԲԱՆԱԿԻՑ»

Երկար տարիներ է, ինչ Դավիթի հետ ծանոթ եմ: Սկզբում ուսանողական ընկերներ էինք, հետո արդեն կուսակցական: Այս տարիների ընթացքում ինքն ինձ համար դարձել է անփոխարինելի մարդ», – պատմեց ՍԴՀԿ մամուլի խոսնակ ԱՐԹՈՒՐ ՂԱՀՐԱՄԱՆՅԱՆՆ ու խոսեց Դ. Շահվերդյանի գրքի եւ ցուցահանդեսի մասին. «Չեմ չափազանցնի, եթե ասեմ, որ Դավիթն այն բացառիկ երիտասարդներից է, ով վերադառնալով բանակից` չի մոռանում իր ծառայության անցկացրած օրերը, ինչի վառ ապացույցն էլ այս ցուցահանդեսն ու «Սերժանտ Շահվերդյանի օրագրերը» վերնագրով գիրքն է: Եթե ուսումնասիրել եք ցուցահանդեսի նկարները, երեւի նկատել եք, որ ամբողջովին մեր զինանշաններն են, ինչն անփոխարինելի աշխատանք է նաեւ Պաշտպանության նախարարության համար»: Ապա Ա. Ղահրամանյանը հավելեց. «Դավիթն իր ստեղծագործություններով մեր հասարակության մեջ, հատկապես երիտասարդների մոտ, ձեւավորում է մի կարեւոր գաղափար` բանակից հետո չկտրվել բանակից: Ընդհանրապես, շատ կարեւոր է, որ ամենքս բանակից վերադառնալով` կարողանանք մի բան
ավելացնել մեր բանակին, ավելի ոգեւորիչ քայլեր կատարել մեր ծառայող ընկերների, եղբայրների եւ ընդհանրապես, այն երիտասարդների համար, ովքեր պաշտպանում են մեր սահմանը»:

Ի դեպ, ՍԴՀԿ խոսնակը նաեւ տեղեկացրեց, որ Դավիթ Շահվերդյանն արժանացել է մեդալի` սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի մորից` Գրետա մայրիկից:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ

Նյութը հրապարկակվեց առանց խմբագրման

Աղբյուրը՝  iravunk.com